از نااميدى ميترسم

ميخوام تو اين شبا دستامو بالا ببرمو به آسمون چشم بدوزم اما...اما از اينکه دستام مرددن و تو نيمه راه آسمون بسته ميشنو مثل يه آوار خراب ميشن رو سرم و از اينکه ديگه توان ديدن روشنى ستاره اى رو ندارم ازت خجالت ميکشم و سر افکنده ميشم.
ميخوام داد بزنمو صدات کنم اما ميدونم روم نميشه،
خدا جون
چه زيادن لحظه هايى که از فرمانت سر برگردوندم و به راهى رفتم که دوست داشتم برم،چه زيادن روزايى که چشماى کورمو رو حقيقت بستمو پشت به راه تو حرکت کردم.
ولى الان که از تمام خطاهام شرمنده ام ميترسم...ميترسم اين دستايى که به دعا بلند کردم و چشمايى که به رحمتت دوختم نا اميد برگردن.
كاش يه فرصت ديگه بدى و گستاخى هامو ببخشى امروز که غرق گناهم.
مدتها قبل از خلقت بريدم،چند وقتيه از خودم هم بريدم،ميترسم...به اسمت قسم ميترسم که از رحمت تو هم نا اميد بشم،اونوقته که ديگه هيچى واسم نميمونه.
خدايا دوست دارم،اگه...اگه دوسم دارى نذار اينجورى بشه،نذار،نذار،نذار......